Seeking for Tomorrow

You woke up stodgy today, languid.

Gazed at the gray, sad sky from your window.

Breathe a robust dose of oxygen,

that much amount you correspond they told you,

and started your day, mechanically.

You put a cup of black coffee

and sat in frond of the screen of your television.

Your everyday life was immersed in routine, ensconced,

free from all the unnecessary thoughts.

But today, everything seemed different,

everything had lost their usual, familiar form.

The walls of the glass tank that surrounted you

began to press down on you, tighten up, entrap you.

Childhood’s memories, dreams and the search of your true self,

conquered your mind, like a torrent,

generating colors and desires

nonexistent until then, unknown to you,

opening new windows to the world, new perspectives.

Changing slipped slowly inside your soul,

like a seed, that waiting patiently,

until they sprout and flourish.

Suddenly, you wanted to actually live.

The present that you were set would not suffice you, anymore.

You longed to feel what it means to dare, to take risks, to love.

To taste the hope, the fear, failure, success.

The desire to create your own future, built with your own wants,

overwhelmed your existence.

You gave a strong punch, full of indignation,

the glass wall collapsed around you,

leaving a crushing winning sound in the air.

With bare feet and heart full of hope

you marched ahead to meet tomorrow.

Leaving, you gave a promise to yourself.

Never again glass cages. Never again.

————————————————————————-

Αναζητώντας το αύριο

Σηκώθηκες βαρύς σήμερα, άτονος.

Ατένισες τον γκριζωπό, θλιμμένο ουρανό απ ‘το παράθυρό σου.

Ανέπνευσες μια γερή δόση οξυγόνου,

τόση σου είπαν πως σου αναλογούσε,

και ξεκίνησες την ημέρα, μηχανικά.

Έβαλες σε μια κούπα μαύρο καφέ

και άραξες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης σου.

Η καθημερινότητά σου βουτηγμένη στην ρουτίνα, βολεμένη,

απαλλαγμένη από κάθε περιττή σκέψη.

Όλα όμως σήμερα έμοιαζαν διαφορετικά,

είχαν χάσει την συνηθισμένη, οικεία τους μορφή.

Οι γυάλινοι τοίχοι της γυάλας που σε περιέβαλλε,

άρχισαν να σε πλακώνουν, να σε σφίγγουν, να σε εγκλωβίζουν.

Παιδικές αναμνήσεις, όνειρα και η αναζήτηση του αληθινού εαυτού σου

κυρίευσαν σαν χείμαρρος το μυαλό σου,

γεννώντας χρώματα και επιθυμίες,

ανύπαρκτα μέχρι τότε, άγνωστα προς τα εσένα,

ανοίγοντας νέα παράθυρα προς τον κόσμο, νέες προοπτικές.

Η αλλαγή τρύπωσε αργά μες στην ψυχή σου,

σαν σπόρος που περίμενε καρτερικά ώσπου να φυτρώσει και να ανθίσει.

Ξαφνικά, θέλησες να ζήσεις πραγματικά.

Το παρόν που σου είχαν ορίσει δεν σου αρκούσε.

Ποθούσες να νιώσεις τι σημαίνει να τολμάς, να διακινδυνεύεις, να αγαπάς.

Να γευτείς την ελπίδα, το φόβο, την αποτυχία, την επιτυχία.

Η επιθυμία να φτιάξεις το δικό σου μέλλον, χτισμένο με τα δικά σου θέλω,

κατέκλυσε την ύπαρξή σου.

Έδωσες μια δυνατή γροθιά, γεμάτος αγανάκτηση.

Ο γυάλινος τοίχος γύρω σου κατέρρευσε,

αφήνοντας έναν συντριπτικό ήχο νίκης στον αέρα.

Με πόδια γυμνά και καρδιά γεμάτη ελπίδα,

βάδισες μπροστά, να συναντήσεις το αύριο.

Φεύγοντας, έδωσες μια υπόσχεση στον εαυτό σου,

ποτέ ξανά γυάλινα κλουβιά. Ποτέ ξανά.

©Emily’s thoughts

Electronic republication is permitted only if reproduced in full text, with clear performance in the author Efi Mylona, along with the link to this page. Any kind of printed republication is strictly forbidden. Otherwise, there will be sanctions according to Law 2121/1993.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα  Έφη Μυλωνά, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται αυστηρά κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

 

Κράτα το