The underground bunker

              He walked hurriedly and closed the door behind him. The atmosphere was stuffy, as if the oxygen that existed had ceded its place in fear. He blinked to adapt his vision at the twilight which prevailed. He walked a few more steps inside and looked around.

                The shelter was a long corridor around 500 meters, and a width of three to four meters. In the background there was a ramification to the left. It looked like a burrow. The walls were consisted of cold, grey concrete and steel. Τhere were no windows, only something like grates on the ceiling, which served as air vents. The only link to the outside world was the door by which he had entered a little while before.

                He watched hundreds of people, of all ages, crammed next to each other. Mothers with eyes full of despair, holding their babies in their arms. Next to them the elderly were roosting beside their suitcases. Young children played quietly with their toys. In the background there were a few narrow metal bunk beds on the top of which wounded and sick men were lying. Further along, some were sleeping on the floor, wrapped in blankets, jackets and whatever they found that could keep them warm. Others chatting sullen, others stood hugging one another, looking confused around with blank stare. Eerie silence prevailed in the atmosphere, colored by anxiety and anticipation.

       After several fumbling he managed to find a free spot. He took his bundle and silent threw down his things, sat stodgy on the floor. He felt like he was a piece of the puzzle that filled in a horror picture.

Το υπόγειο καταφύγιο

 Μπήκε βιαστικά και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, λες και το οξυγόνο που υπήρχε στο χώρο, είχε παραχωρήσει την θέση του στο φόβο. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του για να συνηθίσουν το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Προχώρησε λίγα βήματα πιο μέσα και κοίταξε γύρω του.

                Το καταφύγιο ήταν ένας μακρύς διάδρομος, κάπου στα 500 μέτρα, με πλάτος τρία – τέσσερα μέτρα. Στο βάθος του υπήρχε μια διακλάδωση προς τα αριστερά. Έμοιαζε σαν ένα λαγούμι. Οι τοίχοι του αποτελούνταν απο γκρίζο, κρύο τσιμέντο και ατσάλι. Κανένα παράθυρο δεν υπήρχε πουθενά. Λιγοστές λάμπες κρέμονταν από το ταβάνι σκορπίζοντας ένα υπόλευκο ασθενικό φώς τριγύρω. Υπήρχαν μόνο κάτι σαν σχάρες στο ταβάνι, που χρησίμευαν σαν αεραγωγοί. Η μόνη του σύνδεση με τον έξω κόσμο ήταν η πόρτα απο την οποία είχε μπει πριν απο λίγο.

                Έβλεπε εκατοντάδες ανθρώπους, όλων των ηλικιών, στριμωγμένους τον ένα δίπλα στον άλλον. Μητέρες με βλέμμα απόγνωσης, κρατούσαν τα μωρά τους αγκαλιά. Παραδίπλα ηλικιωμένοι κούρνιαζαν δίπλα στις βαλίτσες τους. Μικρά παιδιά έπαιζαν ήσυχα με τα παιχνίδια τους. Στο βάθος υπήρχαν λίγες στενές μεταλλικές κουκέτες, όπου πάνω τους ήταν ξαπλωμένοι τραυματίες και άρρωστοι. Πιο εκεί κάποιοι κοιμόντουσαν στο πάτωμα, τυλιγμένοι με κουβέρτες, σακάκια και ό,τι άλλο είχαν βρει. Άλλοι κουβέντιαζαν σκυθρωποί, άλλοι στέκονταν αγκαλιασμένοι, κοιτάζοντας σαστισμένοι γύρω τους με βλέμμα κενό. Αλλόκοτη ησυχία επικρατούσε στην ατμόσφαιρα, χρωματισμένη απο την αγωνία και την αναμονή.

                Ύστερα απο αρκετό ψάξιμο κατάφερε και βρήκε ένα ελεύθερο σημείο. Πήρε το μπόγο του και αμίλητος, ακούμπησε τα πράγματά του, έκατσε βαρύς στο πάτωμα. Ένιωσε σαν να ήταν ένα κομμάτι πάζλ που συμπληρώθηκε σε μια εικόνα φρίκης.

©Emily’s thoughts

Electronic republication is permitted only if reproduced in full text, with clear performance in the author Efi Mylona, along with the link to this page. Any kind of printed republication is strictly forbidden. Otherwise, there will be sanctions according to Law 2121/1993.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα  Έφη Μυλωνά, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται αυστηρά κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Κράτα το